Dag van de Palliatieve Zorg
De ideale dag om collega Inge eens in de kijker te zetten. Ze vertelt met hart en ziel over haar ervaring als lid van ons palliatieve team in Ter Berken.
Inge, kan je jezelf even kort voorstellen?
Ik ben Inge Vanacker, 57 jaar , woon in Roeselare en ben 35 jaar gelukkig getrouwd met Lieven. Ik ben mama van 2 zonen Jorn en Maarten en ik ben fiere omi van Elize en Tibbe.
Ik ben afgestudeerd als schoonheidsspecialiste en werkte zelfstandig toen het noodlot toe sloeg. Ik kreeg een hersenbloeding waardoor ik dat werk niet langer kon doen. Ik ben dan in de verkoop gegaan maar mijn werkgever moest ermee stoppen wegens faillissement.
Toen suggereerden vrienden en familie van me dat ik naar de zorg kon gaan. Dit leek me ook een uitdaging en ik begon in het volwassenonderwijs aan de opleiding als zorgkundige. Wat een geluksmoment toen ik in Ter Berken kon starten.
Inge, hoe kwam je ertoe om je te engageren voor de werkgroep palliatieve?
Na het heengaan van mijn vader in 2014 besefte ik dat ik iets wilde doen met mijn persoonlijke ervaringen. Sterven kan veel verdriet met zich meebrengen maar het kan ook mooi zijn wanneer je tijd krijgt om afscheid te nemen en geluk hebt omringd te worden door warme mensen, door dankbare mensen, door zorgzame mensen... Ik wil licht creëren bij bewoners met dementie en ik wil heel graag families voorbereiden en ondersteunen. Ik hou ervan “leven” toe te voegen aan de dagen. Iets voor iemand mogen betekenen in de laatste fase van zijn of haar leven kan zo mooi en bijzonder zijn. Waardering en dankbaarheid in de vorm van een knipoog, een schouderklopje, een glimlach of knuffel, het zijn allemaal onbetaalbare momenten.
Inge, wat is je mooiste ervaring geweest hieromtrent?
Mijn mooiste ervaring is mijn eerste ondersteuning bij de palliatieve zorg, waarbij familie rond het bed stond en samen mooie herinneringen ophaalden. Dat heeft een diepe indruk op me nagelaten. Ook het moment wanneer een familielid waakte bij hun moeder. De kamer was gevuld met een extra matras. Die verbondenheid gaf bij mij stilte vol bewondering. Ik vind het ook belangrijk om naar kinderen toe het verlies van hun opa of oma bespreekbaar te maken.
Hoe maak je dit bespreekbaar?
Voor de kinderen hebben wij een troostkoffer waarin boeken met verhalen van troost, verdriet, hoop, angst, boosheid, ...zitten. Deze kunnen door de kinderen gelezen worden of ze kunnen ook worden voorgelezen. Dit opent deuren om over deze gevoelens te praten. Er kan ook getekend of geknutseld worden. Vaak zien we dat het hier gaat over mensen die een speciaal plaatsje in ons hart hebben.
We hebben ook een waakkoffer. Deze wordt gebruikt bij de bewoner. We zorgen voor serene rust in de kamer. We zorgen ervoor dat de bewoner zich comfortabel voelt. Dit helpt er ook voor zorgen dat de naasten zich gesteund voelen. Met muziek, aromatherapie, nazorg, een traan toe te laten, stilte in te bouwen, ... helpen we zo het rouwproces te ondersteunen.
Verder hebben we ook aandacht voor het rouwen na het sterven. In Ter Berken gaat er elk jaar een herdenkingsdienst door waar bewoners die het afgelopen jaar overleden zijn herdacht worden. Het netwerk van de overleden bewoners wordt hier steeds op uitgenodigd. Dit wordt heel vaak als waardevol en troostend ervaren. Palliatieve zorg impliceert dat het rouwproces op het moment zelf en ook achteraf makkelijker te plaatsen is.
Wat wil je ons zeker nog zeggen?
Palliatieve is kortweg het streven naar een waardig levenseinde met troostende en inspirerende momenten. De affectie, liefde en warmte zijn de voornaamste redenen waarom ik graag werk met bewoners met dementie en ik blij ben dat ik mag deelnemen aan de palliatieve werkgroep. Ik vind het een voorrecht te mogen werken in het Strauss team. Ik vind hier zoveel geluk.